بـه چـادرتــ مـیـخـنـدنـد…

بــانــو! جامـــــه ی تــــوســـت امــــا ..
جــــامعـــــــه ی مـــــا را مــــــی ســــازد ..

جامـــــه ات را جمـــــع کــــن
جامعــــــه  در خطــــــر است!

و خدا می داند که اگر پــــــدر بود

و قد و بالای رعنای دخترکش را در این صـــــــدف می دید

 چه عشوه ها که نمی خرید و چه دست نوازش ها که بر سرش نمی کشید …

نمی دانم دست یا پـــا ؛

ولی می گفت گیـــــر است

شاید هم هــــــر دو را می گفت

حالا ماندم کدامشان گیــــــــرتر بود؟

آن چیزی که پایش بود یا این چیزی که ســــــــرم بود ؟

به هر حال احســـــاس می کردم که پای او بیشتر گیر است تا پا و دست من

البته از شما چه پنهان ، چـــــــــادرم هم گیر هست

چشم های هــــــــــــرزه در تاروپودش گیــــــــــــر می کند…

بین گرمی آفتاب
و گرمی نگاه آتشین تو⁺
گرمی آفتاب خنک تر است

چادر نه واجب است

و نه ضروری

چادر یک عشق است

که در معصومیت نگاه دختران چادری میتوان آن را دید

بی خود نیست هر موقع

دختر چادری از مقابلم رد می شود

ناخواسته دستم به دعا برای او بالا می رود …

سیاهی چادرت شب است و صورتت

قرص ماه …

صدف بی مروارید ارزشی ندارد

خواهرم ! وقتی چادر به سر می اندازی،

صدف میشوی

اما اخلاقت مروارید است

مبادا بخاطر اخلاقت، حرمت چادر را زیر سوال ببری

مبادا با قهقهه هایت، باعث شکستن مروارید شوی

مواظب باش

این مروارید بسیار باارزش است

مراقبش باش