گاهی مسیر یک و نیم کیلومتریِ مترو تا سر خیابان را

پای پیاده می آیم

نگاهی به دور و برم می اندازم

یک وقت هایی می شود که

خودم را

تنها

- چادریِ- کلِ خیابان می بینم!

لبخند می زنم ... رو به آسمان می کنم و می گویم:

خدایا !

ممنونم که بهم اجازه دادی،بین همه ی این آدمای رنگ وارنگ یه دونه باشم...

شک ندارم که این یه فرصتِ ویژه اس تا برایِ تو هم یکی یک دونه باشم!

باتشکر:دخترکِ چادر بسر!